Lowieke Vis

Forensisch arts

Ik wist al op jonge leeftijd dat ik arts zou worden. Als kind van de boerderij met een dierenarts als moeder, droomde ik van het beter maken van dieren. Ik realiseerde me al snel dat het beter maken van álle dieren ook mij als dierenliefhebber niet zou lukken. Dus koos ik voor de opleiding geneeskunde met de achterliggende gedachte dat mensen – in tegenstelling tot dieren – in elk geval kunnen vertellen waar ze last van hebben. Na mijn studie en een aantal jaren werkervaring in ziekenhuizen op de afdelingen anesthesie, cardiologie en op de IC, heb ik me gespecialiseerd in Forensische Geneeskunde. Dat ik nu met levende én dode mensen werk had ik als kind nooit voorspeld. Het forensische vak maakt mijn beroep als arts extra afwisselend, uitdagend en interessant.

Een combinatie van reguliere én forensische geneeskunde

Tijdens een meeloopdag met een forensisch arts in Utrecht ontdekte ik de veelzijdigheid van het vak en nam ik een kijkje in de leerboeken. Wauw dacht ik, wat een schat aan informatie over onderzoek van het dode menselijk lichaam! Een voor mij nog onbekende wereld, die perfect aansluit bij mijn kennis en ervaring als basisarts. Je moet de lichaamsprocessen in leven namelijk heel goed kennen, om de processen in het lichaam na de dood te kunnen onderzoeken. Deze combinatie blijkt, nu ik de opleiding Forensische Geneeskunde heb afgerond en fulltime in het vak werk, dagelijks toepasbaar. Als forensisch arts doe ik namelijk niet alleen lijkschouwingen, maar werk ik net zo vaak (of misschien wel vaker) met levende mensen.

Betekenisvol werk

Naast het geven van een objectief medisch oordeel over doodsoorzaken, geef ik dat ook over slachtofferletsels en de gezondheidstoestand van verdachten en daders. Medische arrestantenzorg noemen we dat laatste, ik ben dus zeer regelmatig in een politiecel te vinden. Elk aspect van het vak is even belangrijk en toch wil ik benadrukken dat ik de procedure Nader Onderzoek Doodsoorzaak van Kinderen (NODOK) én medisch onderzoek na misdrijven en zedendelicten extra urgent vind. De eerste keer dat ik in mijn opleiding met de NODOK-procedure te maken kreeg, vergeet ik nooit meer. Een student overleed tijdens de introductieweek en mede dankzij het forensisch onderzoek wisten de ouders dat het om een hartaanval als gevolg van een vernauwde kransslagader ging. Deze uitkomst, hoe onomkeerbaar ook, werd door de ouders als zeer troostend ervaren. Het gissen naar andere scenario’s kon eindelijk stoppen.

Samenwerken en empathie

Dit voorbeeld schetst dat het werk als forensisch arts echt mensenwerk is. Alleen samen met forensische opsporing, recherche, justitie, betrokkenen en nabestaanden komen we tot een goede conclusie van wat er gebeurd is. Iedereen heeft een bijdrage en ik als arts ben een belangrijk onderdeel van de puzzel. Natuurlijk voer ik veel werkzaamheden zelfstandig uit en zit ik vaak in de auto, toch voelt mijn werk als teamwork en dit geeft veel voldoening. Dankzij deze bezinningsmomentjes in de auto neem ik de gebeurtenissen op mijn werk meestal niet ‘mee naar huis’. Zeker wanneer we hebben kunnen onderzoeken wat nodig was.

Naast goed kunnen samenwerken is empathie een belangrijke eigenschap van een forensisch arts. Bijvoorbeeld bij lichamelijk onderzoek van een jonge vrouw na een zedendelict. Daarnaast kun je je vast voorstellen dat ook bij medisch onderzoek in de politiecel samenwerking (met het celpersoneel en de arrestant) en empathie goed van pas komen.

Bouwen aan het team

Ik ben trots op het belangrijke werk van team forensisch. Dat ik mijn vak mag uitoefenen voor verschillen GGD-regio’s (West-Brabant, Hart voor Brabant en Brabant Zuidoost) maakt mijn werkgeluk nog groter. Bij de drie GGD’en zijn de teams forensisch nu nog anders ingericht. Met name in West-Brabant vind ik het een extra leuke uitdaging om, samen met de forensisch verpleegkundigen, de andere artsen en onze manager, te bouwen aan een goed draaiend team.

Wie weet loop jij na het lezen van mijn verhaal ook warm voor dit mooie vak? Een tekort aan forensisch artsen en verpleegkundigen mag in mijn ogen nooit leiden tot een lagere verkeersveiligheid, meer (zeden)misdrijven of onbekende doodsoorzaken.

_{Het verhaal van Lowieke Vis verscheen eerder op de website van de GGD West-BrabantWebsite GGD West-Brabant}